ජානක සමන් කුමාර සහ චන්දිම හිමි (චමින්ද ශ්‍රීනාත් වීරසිංහ)
මට දරුවො දෙන්නෙක් හිටියා. වැඩිමලා ජානක සමන් කුමාර සහ බාලයා චමින්ද ශ්‍රීනාත්. චමින්ද පැවිදි බව ලැබූ නිසා ඔහුව ඇමතුවෙ චන්දිම හාමුදුරුවෝ කියලයි. අපේ පන්විල ගෙදරින් ඔවුන්ව පැහැරගෙන යද්දි ඔවුන්ගේ වයස පිලිවෙලින් 18 සහ 17.
1989 නොවැම්බර්19 වෙනිදා, රෑ 11 ට විතර අපි පොලීසියෙන් යැයි කියමින් දෙන්නෙක් අපේ ගෙදර දොරට තට්ටු කලා. දොර ඇරපුවාමයි අපි දැක්කෙ එතැන කට්ටියක් ඉන්න බව. ඔවුන් අපේ නිවසට කඩා වැදිලා, පුතාලා දෙන්නව අල්ලගෙන වාහනයක දාගෙන ගියා. අපිට ගෙයින් එලියට එන්න දුන්නේ නෑ.
මිනිත්තු කීපයකට පසු අපිට වෙඩි සද්ද කීපයක් ඇහුණා.
මගේ දරුවො දෙන්නට වෙඩි තිබ්බද කියල බයකුත් ඇති වුණා.
පසුව ආරංචි වුණා, අපේ අසල්වැසියෙකුගේ ගෙදර ළඟ, මගෙ දරුවො දෙන්නව දණගස්වලා, ඔවුන්ගෙ යාලුවන්ගේ නම් කියන්න කියලා බල කරලා තියෙනවා.
එදා රෑ අපේ ගමෙන් තව පස්දෙනෙක් අරගෙන ගිහින් තිබුණා. ටික කාලයකට පසු, ඒ ගෙනගිය අයගෙන් දෙදෙනෙක් ආපහු ගමට ආවා.
මේ පැහැර ගැනීමෙන් දවස් 10 කට විතර පස්සේ, හිස නැති මලසිරුරක් අපේ කඩේ ලඟ දාල තිබුණා. ඒ පුද්ගලයට දවස් 7 ක පමණ පොඩි දුවක් හිටියා. අපේ ගමේ මේ විදියට තව කීපදෙනෙක් ඉතා කුරිරු ලෙස මරා දාල තිබුණා. සමහරු කිව්වේ ඒවා JVP එකේ වැඩ කියලයි.
මම පන්විල පොලීසියට සහ හමුදා කඳවුරු බලන්න කිහිප වතාවක් ගියා. 1990 දී පොලීසිය මගේ පැමිණිල්ල සටහන් කරගත්තා. නමුත් පුතා ගැන කිසිදු තොරතුරක් හම්බවුණේ නම් නෑ.
මේ පැහැර ගැනීම සිදුවීමට දවස් කීපයකට පෙර ජානක, බස් කොන්දොස්තර කෙනෙක් එක්ක පැටලිලා, ඒ කොන්දොස්තර ජනකට තර්ජනය කරල තියෙනව ""උඹ ජීවත් වෙන්නෙ තව දවස් තුනයි"" කියලා.
මේ සිද්ධිය නිසා මට හිතුන මගේ දරුවන් අරන් ගියේ JVP එකෙන්ද කියලත්. ඒ කාලෙ ඒ වගේ දේවලුත් සිදුවුණ නිසා.
අනිත් පැත්තෙන්, එකවර දරුවො හත්දෙනෙක් ජීප් එකක දාල අරන් ගිය නිසා ආණ්ඩුවේ හමුදාවන් කෙරුවද කියලත් හිතුණා.
මම තවම හරියටම දන්නෙ නෑ, මගේ දරුවො තවම ඉන්නවද, නැද්ද කියලා. ආණ්ඩුව මට රුපියල් 30,000ක් සහ මරණ සහතික දුන්නා. මම ඒ මුදල හාමුදුරුවෝ කෙනෙක්ට පරිත්‍යාග කලා.
මගේ දරුවන්ට සිදුවුන දේ නොදැන මේ රටේ තවත් ජීවත් විය යුතුද?

ප්‍රකාශය - ජානක සමන් කුමාර සහ චන්දිම ස්වාමීන් වහන්සේගේ මව අශෝකා වීරසිංහ